விரகதாபத்தில் என் இஇயலாமை என்னையே கொன்று விடும் போல உணர்ந்தேன்.
எப்படி சந்த்ருவை அடைவது என்பது பற்றியே மீண்டும் மீண்டும் மனம் எண்ணியது.
முதலில் அவன் அறையை ஆரய்ந்து பார்த்தால் ஏதாவது துப்பு கிடைக்கலாம் என்று எண்ணி உடைகளை மீண்டும் அணிந்து கொண்டு,
சந்த்ருவின் அறைக்கு சென்றேன்.
சாதாராண வயது பையனின் அறை எப்படி இஇருக்குமோ அப்படி இஇல்லாமல் சந்த்ருவின் அறை முற்றிலும் வித்தியாசமாக சுத்தமாக இஇருந்தது.
அந்த வகையில் எனக்கு சந்தோஷம்தான்.
எங்கே ஆரம்பிப்பது என்று தெரியாமல் கொஞ்ச நேரம் சும்மா வெறுதே நோட்டம் விட்டேன்.
புத்தக அலமாரியில் எல்லா புத்தகங்களும் வரிசையாக அடுக்க பட்டு ஒழுங்காக ஒரே வரிசையில் இருந்தன. அதில் ஒவ்வொரு புத்தகமாக தள்ளி தள்ளி பார்த்தேன்.
இந்த வயதில் நிச்சயம் ஏதாவது ‘அந்த மாதிரி’ புத்த்கம் வைத்திருக்க மாட்டானா என்று மனம் ஆசை பட்டது.
மற்ற அம்மாக்களெல்லாம் தம் மகன்கள் எந்த கெட்ட பழக்கத்திற்கும் ஆளாகாமல் தம் பிள்ளைகள் ஒழுங்கான நல்ல வழியில் இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கும் போது நான் மட்டும் என் மகன் ‘அந்த வழியில்’ ஏன் ஈடுபடவில்லை என்று நினைத்தேன்.
எனக்கு அந்த விரக தாப மன நிலையிலும் சிரிப்பு வந்தது.
சந்த்ருவின் புத்தக அலமாரியில் ‘அந்த மாதிரி’ புத்தகம் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை.
அவன் துணிகள் வைத்திருக்கும் இடத்திலும் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை.
கட்டிலுக்கு அடியில், மேல் என்று எல்லா இடத்திலும் நன்றாக தேடிய பிறகும் வெறும் கையுடன் திரும்பினேன்.
இதற்குள் சந்த்ரு வந்து விடவே என்னுடைய தேடுதல் படலத்தை அத்துடன் நிறுத்த வேண்டியதாகியது.
அன்று இரவு வழக்கம் போல என் சுய இன்ப தேடுதலை முடித்த பின், சட்டென்று எனக்கு கம்ப்யூட்டர் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.
‘சே.. அதை அல்லவா நான் முன்பே ஆராய்ந்திருக்க வேண்டும்!
எப்படி மறந்தேன் கம்ப்யூட்டரை? நாங்கள் துபாயில் இருந்து வரும் போது சந்த்ருவின் அப்பா,
அவருடன் நாங்கள் chat செய்வதற்கென்றே வாங்கி கொடுத்திருந்த கம்ப்யூட்டர் அது.
சந்த்ருதான் எப்பவும் கம்யூட்டரே கதி என்று அதிலேயே மூழ்கி கிடப்பான்.
நான் என் புருஷனுடன் chat செய்வது என்பது ரொம்பவும் குறைவு.
சந்த்ருதான் எப்பவும் கப்யூட்டரிலேயே மூழ்கி இருப்பான்.
நாளை நிச்சயம் அதில் ஏதாவது கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கை உண்டானது.
தொடரும்..