” வர்றச்சே முடிச்சிட்டுத்தான் வந்தோம்..”
” இதாரு.. ஒங்க பிள்ளையாண்டான் தான?”
” நமஸ்கரிச்சிக்கோ..” என்றாள் அம்மா.
நான் வளைந்து கும்பிடு வைத்து,” நமஸ்காரம் மாமி..” என்றேன்.
“ஏன்னா, ரொம்ப நளினமா இருக்கானில்ல.. மாமி, இவனுக்கு டான்ஸ் சொல் லிக் குடுக்க ஏற்பாடு பண்ணினேள்னா பின்னால கமலஹாசனாட்டம் வரு வன்.. பொண்ணாட்டம் க்யூட்டா இருக்கன்..”
” சரி. உள்ளாற போயி தளிகையைக் கவனி..அவா ஏதோ விஷயம் கேட்க வந்தி ருக்கா..” என்றார்.
அவள் உள்ளே போனதும்,” நிக்கறேளே ஒக்காருங்கோ..” என்றார் குருக்கள்.
நாங்கள் எதிர்த்திண்ணையில் அமர்ந்து கொள்ள, அம்மாதான் ஆரம்பித்தாள்.
” எப்படி ஆரம்பிக்கிறதுன்னு தெரியல சாமி..”
” சும்மா சொல்லுங்கோ.. நாங்க ஸ்வாமிக்கு சேவை பண்றவா.. ஸ்வாமி கிட்ட சொல்ற மாதிரி தைரியமா சொல்லலாம்..”
” இல்லை. எங்க குடும்பம் பற்றி ஒங்களுக்கு தெரியாததில்ல.. அவர் போனப் பறம் நான்தான் ஒண்டியாளா வேலைக்குப் போயிண்டு வீட்டையும் பாத்துக் கறேன். இவன் ஒரே பிள்ளை.. இவன்தான் எனக்கு எல்லாம்.. ஒறவுக்காரா யாரோட தயவும், ஒட்டும் இல்லை.”
” தெரிஞ்சது தான.. எதிர்காலம் பத்தி எதும் யோசிச்சிருக்கேளா..”
” அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல ஸ்வாமி.. எத்தனையோ பேர் என்னென்னவோ சொல்லிப் பாத்தா.. நேக்கு அவர் எடத்துல யாரையும் வச்சிப் பாக்க முடியல..” என்றபடி சேலைத் தலைப்பில் வாயைப் புதைத்துக் கொண்டு அழுகையை அடக்க முயன்றாள்.
” அழாதேள்..இப்ப என்ன ஆயிடுத்து?..”
” பகவான் ஏன் சோதிக்கிறான் தெரியல ஸ்வாமி. இவனைப் பாத்தேளா.. மாமி சொன்னாளே நளினம்னு.. அதான் இப்போ பிரச்சனை.. பொண்ணாட்டம் இருக்கான்.. பொண்ணாட்டம் நடக்கிறான்.. பேசறான்..”
” இதுக்கா அழறேள்? அதெல்லாம் காலப் போக்கில சரியாயிரும். அவன் அப்பா இவன் சின்னதா இருக்கச்சே மகள் மகள்னு கொஞ்சினார் இல் லையோ அதான் இவன் ஆழ்மனசுல பதிஞ்சிண்டது..”
” நானும் அப்படித்தான் மொதல்ல நெனைச்சேன் ஸ்வாமி. ஆனா உடம்பெல் லாம் பாத்தா முழுப் பொண்ணாட்டம்தான் மாறிட்டு வர்றது.. ஆம்படையா அடையாளம் கூட அழிஞ்சிண்டே வர்றது.. மார் கூட கட்டிண்டு வர்றது..”
” என்ன சொல்றேள்.. ஹார்மோன் சேஞ்ச் ஆகறதா? பகவானே..”
” அதுக்காக பெத்த பிள்ளைய இல்லைன்னா சொல்ல முடியும். பொண்ணு பொறந்திருந்தா வளத்திருக்க மாட்டனா.. அதான் இவனை பொண்ணாவே வளத்திர்றதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்..”
” பேஷ்..பேஷ்.. உண்மையிலயே நீதான் தாய். இந்தக் காலத்தில எல்லாம் அர்த்தநாரியாப் பிறந்தவாளை வீட்டில வச்சிக்கறதில்ல. மனசாட்சியே இல் லாம பெத்த பிள்ளைன்னு பாக்காம விரட்டியடிச்சிர்றா.. அதுங்க ரோட்டோ ரங்கள்ல கையைத் தட்டி பிச்சை எடுக்குதுங்க.. இது மகாப்பாவம் இல் லையா? பகவானே எத்தனை வாட்டி பொண்ணா அவதாரம் பண்ணிருக்கார்.. யோஜனை பண்ணிப் பாருங்கோ..”
” அதான் ஸ்வாமி.. இவனை ஒரு நல்ல நாளாப் பாத்து தலைக்கு தண்ணி வார்த்து சடங்கு பண்ணிப் பொண்ணா ஸ்வீகரிச்சிண்டிறலாம்னு ஒங்க கிட்ட யோசனை கேட்டுப் போலாம்னு வந்தேன். இதுக்கு எதும் சிறப்பா செய்ய ணமா?” என்றாள்.
” பேஷாப் பண்ணிறலாம். அர்த்தநாரியா இருக்கறவா பகவானுக்கு விசேஷ மானவா.. சமுதாயம் என்ன சொன்னாலும் அவா கடவுளுக்கு பிரியமானவா தான். நீங்க எதும் வித்தியாசமா நெனைச்சு கலங்காதேள். வர்ற வெள்ளிக் கிழமையன்னிக்கு பத்மலோசனித் தாயாருக்கு பட்டில பாவாடை, சட்டை படைச்சு அர்ச்சனை பண்ணிருங்கோ.. பிறகு, இன்னிலயிருந்து எட்டாவது நாள் நிறைஞ்ச நாள். அன்னிக்கு தண்ணி வார்த்திறலாம். மஞ்சள் நிறத்தில பட்டில பாவாடையும், சட்டையும் சொல்லிருங்கோ. காலில வெள்ளில கொலுசு வைக்கணும். முகத்துல மஞ்சள் வைத்துக் குளிப்பாட்டணும். அப் பறம் நிறைஞ்ச அலங்காரத்தோட சாயங்காலத்தில நூற்றியெட்டு வாட்டி ஸ்லோகம் சொல்லி பூஜை பண்ணி பத்மலோசனித் தாயாருக்கு திருமஞ்சனம் சார்த்திறணம்.. நாம் பாத்துக்கறேன் எல்லாம். என் பொண்ணுங்க வந்திறட் டும். அவாளையும் என் ஆத்துக்காரியையும் அழைச்சிக்கலாம்..” என்றார்.
” வர்றவாளுக்கெல்லாம் சின்னதா விருந்து பண்ணிர்றேன். பொண்ணுங்க ளுக்கு பட்டில வஸ்திராபரணம் பண்ணிர்றேன்..” என்றாள்.
” சிரமம் பண்ணிக்காதேள்.. சடங்கு பண்ற வரைக்கும் இவனை எங்கியும் வெளிய அனுப்பாதேள். ஸ்கூல் எதுவும் இப்போ போக வேணாம்.”
” ஆகட்டும் ஸ்வாமின்..”
” அதுவரைக்கும் சாதாரணமான பொண்ணுங்க போடற டிரெஸ் போட்டு விடுங்கோ.. பாவாடை, ரவிக்கை, தாவணின்னு.. சடங்கு வரைக்கும் இப்ப இருக்கற மாடர்ன் உடை எதுவும் வேணாம். ”
” ஆகட்டும் ஸ்வாமின்..”
குருக்கள் என்னை நோக்கி,” நோக்கு சம்மதம்தானே குழந்தே..” என்றார்.
நான் தலையைக் குனிந்து கொண்டு சம்மதம் என்பதாக தலையை அசை த்தேன்.
” பொண்ணா இருக்கறது கொடுப்பினை கேட்டியா.. சடங்காகிற வரைக்கும் வெளில எங்கியும் போக கூடாது. அம்மா ஆபீஸ் போனாலும் நீ கதவை அடைச்சிண்டு உள்ளாறதான் இருக்கணம். பொண்ணுங்க படிதாண்டி சுத்தக் கூடாது..”
” ஆகட்டும் ஸ்வாமி..” என்றேன் மென்மையாக.
” சடங்காகிற வரைக்கும் வெளில எங்கியும் போகப்படாது. ஒன்னிய மாதிரி ஆளுங்களைப் பாத்தா யாருக்கும் சல்லாபிக்கலாம்னு தோணும்..” என்றார்.
எனக்கு சுருக் என்றது. அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்,” ஆகட்டும் ஸ்வாமி”
” ரொம்ப திவ்யமாயிருக்காய்.. நன்னாயிரு.. பகவான் பாத்துப்பன்..” என்றார்.
அன்றிரவில் அம்மா என் தலையை படிய வாரி, பின் வைத்து, ஹேர்பின்னில் மல்லிகைப்பூவை வைத்துவிட்டாள். நாங்கள் வாங்கியிருந்ததில் பெரும்பா லும் மார்டன் டிரஸாகவே இருந்தாலும் ஒரு செட் பாவாடை, தாவணியும் இருந்தது. அதை அணிவித்து விட்டாள். நெற்றியில் சின்னதாக விபூதித் தீற்றை வைத்து விட்டு, “சடங்கு வரைக்கும் பாவாடை தாவணிதான் கட்டணும்.. கழற்றக் கூடாது..நாலைக்கு வர்றச்சே இன்னும் ரெண்டு செட் வாங்கிண்டு வர்றேன்.”
அம்மாவின் அண்மையில் படுத்துக் கொண்டேன். படுத்ததும் தூங்கிவிட் டாள். விடிவிளக்கின் நீல நிற ஒளியில் அம்மா பளிச் என்று தெரிந்தாள். பொதுவாக அம்மாவை ரொம்பவும் கவனித்துப் பார்த்ததில்லை. இத்தனை அண்மையில் அவள் மூச்சுக்காற்று சங்கமிக்கிற தூரத்தில் அவளைப் பார்ப்ப தற்கு பரவசமாயிருந்தது.
அளவெடுத்துச் செய்தது போல வாளிப்பாக இருந்தாள் அம்மா. கன்னங்கள் மினுமினுவென்று டாலடித்தது. அம்மாவின் வலது கன்னத்தில் இருக்கும் சிறிய தழும்புதான் அவளுக்கு அழகு.. கனத்த மார்பகங்கள் இன்னமும் விண் என்று எடுப்பாக இருந்தது. என்னை மாதிரியே அவளுக்கும் காம்புகள் நீளமாக இருக்க வேண்டும். ஜாக்கெட்டை முட்டிக் கொண்டு நீண்டிருப்பது தெரிந்தது. வயசு நாற்பதை நெருங்குகிறது என்று சொல்வாள். எத்தனை என்று தெரியாது. சின்ன வயசிலேயே கல்யாணம் ஆகிவிட்டதாம். நடுத்தர வயது பிராமணப் பெண்களுக்கேயுரிய மாதிரி பம்மென்று பெருத்திருக்கும் பிருஷ்டங்கள் பார்க்கிற யாரையும் சுண்டியிழுக்கத்தான் செய்யும். மஞ்சள் கிழங்கை உரசி வைத்த மாதிரி அப்படியொரு நிறம்.
அம்மாவின் அழகைப் பார்க்கையிலேயே காலையில் அந்தத் தடியன் சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வந்தது.
-இந்த அலிப் புண்டாமகனோட நோத்தாதான் ரொம்ப சூப்பராயிருக்கா.. எனக்கு அவளை ஏற்பாடு பண்ணு.. என்னா கன்னம்.. என்னா மொலை.. என்னா குண்டி..
– இப்ப இவளை ஓளுடா.. எப்படியும் ரெண்டொரு நாள்ல ஏற்பாடு பண்ணிற லாம். அவ நோத்தா ஒரு விதவை.. காய்ஞ்சி போய்த்தான் திரிவா.. நீ நல்லா என்ஜாய் பண்ணலாம்.
ஒருவேளை அவர்களால் என் அம்மாவுக்கு எதும் கெடுதல் வந்து விடுமோ என்று பயமாக இருந்தது. ” பகவானே..அம்மாவுக்கு எதும் ஆயிறக்கூடாது.” என்று வேண்டிக்கொண்டே அவளை இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டு முகத்துடன் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு படுத்தேன். அவளுடைய சூடான மூச்சுக்காற்று என் முகத்தில் மோதி பரவசமாயிருந்தது. தெம்பாகவும் இருந்தது.
நான் அண்ணாச்சிகளை நினைத்து பயந்துகொண்டிருந்தேனேயொழிய, நாளைக்கு அந்தக் குருக்களுடன் சல்லாபிக்க வேண்டியிருக்கும் என்பதை அப்போது நினைத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை. (தொடரும்)