இந்தக் கோயிலின் குருக்கள் ரொம்பவும் பிஸியான ஆள். பார்க்கக் கிடைப் பது அரிது. சமயங்களில் கோயிலில் இவர் செய்யும் ஹரி கதாகாலட்சேபம் மிகவும் பிரசித்தம். ஒரு கூட்டம் நடுத்தர வயதுப் பெண்கள் மதிய நேரக் காலட்சேபத்தில் கூட மெய்மறந்து கேட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள். சாயங் காலம் நடக்கும் சில காலட்சேபங்களுக்கு அம்மாவுடன் போயிருக்கிறேன். அபாரமாயிருக்கும். மெய்மறந்து கேட்பேன்.
அவர் யார் வீட்டுக்கும் போவது அரிது. எங்கள் வீட்டுக்கு வருகிறார் என்றால்.. சாமியே வந்த மாதிரித்தான்.
எனக்குக் கையும் ஓடவில்லை, காலும் ஓடவில்லை.
தலையை சரி செய்து கொண்டு அரக்கப் பரக்க கதவைத் திறந்தேன்.
” வாங்கோ ஸ்வாமி..” என்று காலைத் தொட்டு நமஸ்கரித்தேன்.
” நன்னாயிருடி கொழந்தே..” என்று ஆசீர்வதித்தவர் என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்தார். ” இந்தா அம்பாளோட பிரசாதம்.. இந்தப் புஷ்பத்தையும் தலைல வச்சிக்கோ..” என்றவாறு மல்லிகை கட்டிய பொட்டலத்தைக் கொடுத்தார்.
” இதுதான் நோக்கு பாந்தமாயிருக்குடி.. கன்னிப் பொண்ணுங்களுக்கு பாவாடை தாவணிதான் திவ்யமாயிருக்கும். சரி. அம்மா எங்கே?”
” அம்மா இந்நேரம் ஆபீஸ் போயிருவாளே ஸ்வாமி.. சாயங்காலம்னா வருவா? இருங்கோ தூத்தம் கொண்டு வர்றேன். ஏதும் முக்கிய சமாச்சாரமா?”
” அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைடிம்மா..”
நான் கொண்டு வந்து கொடுத்த தண்ணீரை உயர்த்தி வாய் படாமல் குடித்தார்.
” ஒக்காருங்கோ ஸ்வாமி. எதும் சிரம பரிகாரம் செய்றேளா.. காபி.. எதுனா கலக்கட்டா?”
” நோக்கு ஏண்டிம்மா சிரமம்? ”
” இதுல சிரமம் என்ன ஸ்வாமி.. சித்த இருங்கோ வந்திர்றேன்..”
” நோக்கு தளிகையெல்லாம் கூடப் பண்ணத் தெரியுமோன்னோ?”
” காபி போடறதுக்கு தளிகை பண்ணத் தெரிஞ்சிருக்கணுமா என்ன?.. சித்த இருங்கோ.. ஆனாலும் நன்னாவே தளிகை பண்ணுவேன். கேட்டேளா?” என்றபடி மான்போல துள்ளிக் கொண்டே அடுக்களைக்குள் நுழைந்தேன். எனக்குள் உற்சாகம் கரைபுரண்டு ஓடியது. எவ்வளவு பெரிய ஆத்மா. என் தகப்பனாரைப் பார்க்கிறது மாதிரியிருந்தது.
காஸ் அடுப்பை பற்ற வைத்து, பாலை வைத்து, காபிக்கு டிகாக்ஷனை ஏற் பாடு செய்துவிட்டு பாலைப் பொங்குகிறதா என்று பார்க்கையில்..
அடுப்படி வாசலில் நிழலாடியது.
– குருக்கள்.
ஆச்சரியமாயிருந்தது. அவர் அடுக்களைக்குள் சங்கோஜமில்லாமல் சகஜமாக நுழைந்தார். எனக்கு குப் என்று வியர்த்தது.
என் பின்னால் வந்து நின்று கொண்டு என் தோளில் கைகளை வைத்துப் பிடித்துக் கொண்டார். எனக்கு நடுங்கியது. என் பின்புறம் அவர் வயிற்றில் இடித்தது.
” நீ மகாலட்சுமியாட்டம் இருக்கடி.. நேத்திக்கு ஒன்னியப் பாத்ததிலயிருந்து ராத்திரியெல்லாம் தூக்கமில்லை கேட்டியா..” எனக்கு நம்பவே முடிய வில்லை.
எனக்கு உதடுகள் துடித்தது. கன்னங்களில் குப் என்று சிவப்பு ஏறியது. நெற்றி யில் பட்டையாக வியர்த்தது. ” ஏன் ஸ்வாமி?” என்றேன் நடுக்கத்துடன்.
” பகவான் ஒன்னை இப்படி அர்த்தநாரியாப் படைச்சிட்டானே.. ஒன் அம்மா மாதிரி ஒருத்தி யாருக்கும் கிடைக்க மாட்டா.. அவா தெய்வம்.”
நான் தலையைக் குனிந்து கொண்டேன். என் தலையை அழுத்தித் தடவிக் கொடுத்தார். என்னைத் தன்புறமாக நேராகத் திருப்பிக் கொண்டு தோள்களில் கைகளை வைத்துக் கொண்டார்.
” ஒன்னய மாதிரிப் பிறந்தவாளை எல்லாம் குடும்பத்திலிருந்து அனுப்பிச்சி ருவா.. பார்த்திருக்கியோன்னோ. ரோட்டோரங்கள்ல கையைத் தட்டி காசு கேட்டிண்டிருப்பா.. தினசரி யாராவது ஆளோட சம்யோகம் பண்ணினாத்தான் சாப்பாடு. ஆனா ஒன் அம்மா ஒன்னயப் புரிஞ்சுண்டு வீட்டோடயே பொண்ணா இருக்க அனுமதிச்சிருக்கா..”
எனக்கு தர்மசங்கடமாயிருந்தது. திருநங்கையாக இருப்பவர்களை எத்தனை துச்சமாக நினைக்கிறார்கள்.
நான் மறுபடியும் தலையை தாழ்த்திக் கொண்டேன்.” ஆமாம் ஸ்வாமி..” இப் போது வாகாக என் முதுகைச் சுற்றி தன் கையை விட்டு அணைத்துக் கொண் டார். என் மார்புக் காம்புகள் அவர் மேல் வயிற்றில் உரசியது.
” ஆனாக்க.. அம்மா இருக்க வரைக்கும் சரி. பின்னாடி ஒன் வாழ்க்கை என்ன வாகும்? ஒன்னோட எதிர்காலம் என்னவாகும் யோசிச்சியா?”
” ஏன் ஸ்வாமி?”
” பின்னே? பொண்ணுங்களுக்குன்னு ஒரு சுக வாழ்க்கை இருக்கோன்னோ.. உண்மையான பொண்ணாயிருந்தா ஒரு புருஷனிடத்தில பிடிச்சுக் குடுத்திற லாம். அவனோட அவா தாம்பத்தியம் வச்சிப்பா.. நீ என்ன பண்ணுவ?”
” நா இப்படியே அம்மா கூட இருந்திருவேன் ஸ்வாமி?”
” ஐயோ, அசடே. நா சுக வாழ்க்கைன்னு சொன்னேனோல்லியோ..நீ அம்மா கூட இருந்திருவேன்னு சொல்ற? அம்மா கூட தாம்பத்தியமா பண்ண முடியும்,”
” நேக்கு அது என்னண்ணு புரியல.. அது எதுக்கு நேக்கு வேணாம்..”
” கோயில்ல பார்த்திருக்கியோன்னோ.. சுவாமியெல்லாம் ஏன் தம்பதி சமேத ராய்க் காட்சி தர்றா?”
“தெரியலையே..”
“சுவாமிக்கே தாம்பத்தியம் தேவைப்படுதுடி. தாம்பத்திய பாக்யம் இல்லை ன்னா மனுச ஜென்மம் முழுமையாகாதுடி..”
” நேக்கு ஒன்னும் புரியலை ஸ்வாமி..”
என்னை தன் மார்புடன் அணைத்துக் கொண்டார். கோயில் குருக்கள் பற்றித் தான் உங்களுக்குத் தெரியுமே. மேல் சட்டை போடமாட்டார்கள். இடுப்பில் பஞ்ச கச்ச வேஷ்டி. மார்பில் கனமான பூணூல். நெற்றியில், மார்பில் திருமண். சந்தணம். மழு மழுவென்று ஷேவ் செய்த முகம்.
ராஜாராமய்யங்கார் கனமான சரீரம் உடையவர். எலுமிச்சை நிறம். உடம் பெல்லாம் மருந்துக்கும் மயிர் கிடையாது. ஒரே வழவழா.. மூணு வேளையும் நெய்யுஞ்சோறும். ராத்திரியில் தயிருஞ்சாதம். கொழுப்பினால் உடம்பில் ஒரு தேஜஸ். பஞ்சகச்ச வேட்டியில் அவர் குண்டி மாத்திரம் கல் மாதிரி கனமாக பெருத்து பின்னுக்குத் தள்ளிக் கொண்டிருக்கும். மார்பு கனத்து தொங்கிக் கொண்டிருக்கும். வயிறு உப்பியிருப்பதால் மார்புக் காய்கள் அதில் படுத்திருப்பது போலத் தோற்றமளிக்கும். வயது ஐம்பத்தியெட்டுப் பக்கமிருக்கலாம்.
என்னை அவர் தன்னுடன் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்ட போது, எனக்கு மெத் என்று சுகமாக இருந்தது. அவர் தேகசுகம் என்னை உணர்ச்சி கொள்ளச் செய்தது. அவர் மேல் வெண்ணை வாசனையடித்தது.
“ஸ்வாமின்..? நேக்கு பயம்மாயிருக்கறது” என்றேன் ஆச்சரியத்துடன்.
என் தலையை உயர்த்தியவர் என்னை முகத்தோடு முகம் பார்த்து, ” நாம சல்லாபிக்கலாமா கண்ணே..” என்றார்.
என் கண்களில் நீர் கோர்த்துக் கொண்டது. ” நீங்க பெரியவா.. இப்படிப் பேச லாமா?”
” ஏண்டி கொழந்தை அழறே.. இதுல என்ன தப்பு?”
” கொழந்தைங்கறேள்.. அப்பறம் பெண்டாள நெனைக்கிறேளே..”
” ஆணும் பொண்ணும் சல்லாபிக்கத்தானேடி பகவான் படைச்சிருக்கான். உன் போல அர்த்தநாரியா பகவான் அவதாரம் பண்ணினார், அவரோட சிவன் சல்லாபிச்சுத்தானே மணிகண்டன் பொறந்தான். சிவன் பண்ணாத நயனமா, கண்ணன் பண்ணாத காமலீலையா.. வாடி என் கோமளமே..” என்றபடி என்னைக் கட்டியணைத்தார்.
நான் நெளிந்தேன். அவர் என் முகவாயைப் பிடித்து உயர்த்தி, என் வாயை நெருங்கினார்.
( தொடரும்)