நான் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் முழித்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது மோனிகா அவள் தந்தையிடம் “பா அவன் எதுவும் பேச மாட்டான். கிளாஸ்லயும் கேர்ள்ஸ் கூட பேச மாட்டான் ரொம்ப shy டைப்” என்றாள். அதற்கு அவர் போக போக செரி ஆயிடும் என்றார். நானும் செரி என்று தலையைமட்டும் ஆட்டினேன். நானும் மோனிக்கவுடன் இரவு உணவை முடித்தேன்.
நான் ஹாலில் உள்ள சோபாவில் படுத்துகிறேன் என்றேன். அதற்கு அவர் அப்பா அங்க வேணாம் கெஸ்ட் ரூம் உள்ளது அங்கு படுத்துக்கொள் என்றார். அந்த அறை சிறிதாக இருந்தது ஆனால் நன்றாக வைத்திருந்தார்கள். அன்று இருந்த களைப்பில் படுத்தவுடன் தூங்கிவிட்டேன். நான் அடுத்த நாள் லேட்டா எந்திரித்தேன் அதனால் கல்லூரி செல்லவில்லை.
நான் எழுந்து ரூமை சுத்தம் செய்து விட்டு கிளம்பலாம் என்று மோனிகாவை தேடினேன். அப்போது அவர் அப்பா “யாரை தேடுற மோனிகாவா அவ காலேஜ் போய்ட்டா நீ எந்திரிச்சா காலை டிபன் சாப்பிட்டு போக சொன்னா” என்றார். நானும் எதுவும் பேச முடியாமல் சாப்பிட்டு விட்டு அங்கு இருந்து கிளம்பினேன்.
வீட்டுக்கு சென்றதும் எனக்கு வீட்டில் நல்ல திட்டு ஏன் என்றால் நேற்று இரவு நான் வரவில்லை மற்றும் வீட்டில் நான் இரவு வர மாட்டேன் என்று சொல்ல வில்லை. எப்படியோ திட்டு வாங்கி கொண்டு எனது அறைக்கு சென்று குளித்துவிட்டு பிரின்ட்ஸை பார்க்க சென்றேன்.
அன்று பிரின்ட்ஸ் உடன் பேசிவிட்டு இரவு தான் வந்தேன். வந்ததும் மொபைலை நொண்டி கொண்டு இருந்தேன். அப்போது ஒரு புது நம்பரில் இருந்து கால் வந்தது எடுத்து பேசினேன். எதிரில் ஹலோ என்று ஒரு மென்மையான குரல். நானும் ஹலோ யார் இது என்றேன்.
மோ: யாருன்னு தெரிலையா
நா: தெரியவில்லையே நீங்களே சொல்லுங்கள் (மோனிகா தான் பேசுகிறாள் என்று தெரியும் ஆனால் சிறிது விளையாடுவோம் என்று தான் தெரியாது என்றேன்)
மோ: வேண்டாம் டா வெறுப்பேத்தாதே
நா: சொல்ல புடிகாட்டி மொபைலை வெச்சுறுங்க
மோ: டை நடிக்காத உனக்கு தெரியும் நான் யார்னு
நா: நீங்க யார்னு தெரிஞ்சா நான் எதுக்கு சொல்லாம இருக்க போறன்
மோ: போய் தோல நான் தான் மோனிகா பேசறேன்
நா: ஓ நீயா சொல்லு என்ன விஷயம்
மோ: தான்க்ஸ் சொல்ல தான் கால் பனேன்
நா: எதுக்கு தான்க்ஸ்
மோ: நேத்து பத்திரமா கொண்டு வந்து விட்டதுக்கு
நா: யூர் வெல்கம்
மோ: சரி டா பை என்று மொபைலை வைத்து விட்டாள். அவள் “என்ன பண்ற” மெஸ்ஸேஜ் செய்தாள். இப்படியே எங்கள் சாட்டிங் ஆரம்பித்து இரவு 12 மணி வரை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. இரண்டு மாதங்கள் கழித்து மோனிகா என்னை அழைத்து உடனே அவள் வீட்டுக்கு வருமாறு கூறினாள். நானும் என்ன என்று தெரியாமல் அவசர அவசரமாக கிளம்பி சென்றேன்.
அவள் வீட்டுக்கு செல்ல ஒரு மணி நேரம் ஆகிடுச்சு. அவளிடம் என்ன என்று கேட்டேன். அவள் பரெண்ட்ஸை காணவில்லை என்று அவள் ஒரு பேப்பரை நீட்டினாள். நான் என்ன என்று வாங்கி படித்தேன். அதில் “உன் பரெண்ட்ஸ் என்னிடம் தான் பத்திரமாக உள்ளனர்.
அவங்கள சந்திக்கணும்னா எனக்கு ஒரு வாரத்துல அம்பது லட்சம் வேணும் இல்ல நீ வேணும்” என்று இருந்தது. நான் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் யோசித்துக்கொண்டு இருந்தேன். அடுத்து என்ன நடந்தது என்று அடுத்த பாகத்தில் கூறுகிறேன்.
இந்த கதையை ஒரு தொடர் கதையாக எழுத வேண்டும் என்று முடிவு செய்து உள்ளேன். நீங்கள் தரும் ஆதரவை பொறுத்து இந்த கதையை தொடர உள்ளேன். தங்கள் கருத்துகளை ற்கு அனுப்பவும். மீண்டும் அடுத்த கதையில் சந்திக்கும் வரை விடை பெறுவது உங்கள் பிரவீன்.