எனக்கோ அவசரம். யாரேனும் வந்துவிட்டால்? அதனால் என விளையாட்டை அதோடு முடித்துக்கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தேன். அவள்ல் தொடர்ந்து என்னை பார்த்து சிரித்தபடியே “கேக்குதுடீ. சொல்லுடீ” என்பது எனக்கு கேட்டது.
அதுவரை இருட்டில் தடவியதுதான் அதிகபட்சமாக இருந்தது. வெளிச்சத்தில் வைத்து அவள் உதட்டில் கிஸ்ஸடிக்க முடிந்ததில் எனக்கு கொஞ்ச்சம் தைரியம் வந்தது. யாரும் வரவில்லை என்றால் அவளிடம் அத்துமீறுவது ஓகே என்று தெரிந்தபிறகு யாரும் வராத சூழல்களை வேண்டி உருவாக்க அல்லது அப்படி ஒரு சூழல் உருவாவதை எதிர்பார்க்க துவங்கினேன்.
எங்க்கள் வீட்டில் ஒரு மொட்டை மாடி. அங்க்கே அவ்வப்போது நிலா சாப்பாடு சாப்பிடுவோம். அதாவது எல்லாவற்றையும் சமைத்து மொட்டை மாடியில் வைத்து சாப்பிடுவோம். அதற்கு நான் முதலில் வந்துவிட்டேன். அவள் எல்லோருக்கும் ஜக்கில் தண்ணீர் எடுத்துவந்தாள். அவள் தரை தளத்தில் என் வீட்டிலிருந்து வெளிப்படுவதை அவள் நைட்டி கலரை வைத்தே கவனித்துவிட்டிருந்தேன்.
இரண்டு மாடி ஏறி அவள் மொட்டை மாடி வரும் வரை அவளை தொடர்ந்து யாராவது வருகிறார்களா என பார்த்தேன். யாரும் வரவில்லை. அவள் மேலே வந்ததும் அவளை இருட்டுக்குள் இழுத்தேன். “ஐயோ அம்மா வராங்க பின்னாடி” என்றாள் கிசுகிசுப்பான குரலில்.
நான் அவளை அங்க்கேயே படுக்க போட்டு அவள் மேலே படர்ந்தேன். அவள் ஜக்கை கவிழ்த்தாமல் கீழே வைப்பதில் பிசியாக இருந்ததில் நான் அவளது நைட்டி ஜிப்பை கீழே இழுத்து விட்டேன். அவள் அவசரமாக அதை தடுக்க கைகளால் முயற்சித்தால். நான் அவள் இரண்டு கைகளையும் தலைக்கு இருபக்கமும் வைத்து அழுத்தமாக பிடித்துக்கொண்டே.
என் முகத்தை அவளின் மார்புகளுக்கு மத்தியில் புதைத்துக்கொண்டேன். சாஃப்டாக கதகதப்பாக இருந்தது. பிரா அணிந்திருந்தால். அவளது மாங்கனிகளை அவளது பிரவுக்குள்ளிருந்து விடுவிக்க நினைத்தேன். ஆனால் திமிறும் அவள் கைகளை அழுத்தி பிடித்துக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. யாரேனும் வந்துவிடக்கூடுமாக இருந்தது. எனக்கு அதிக நேரம் இல்லை.
முடிந்தவரை முகத்தாலேயே அவளது நைட்டியை விலக்கி அவளது மார்பை கவ்வினேன். முத்தமிட்டேன். லேசாக கடித்தேன். யாரோ வரும் அரவம் கேட்க. சட்டென எழுந்துகொண்டேன். அவள் எழுந்து அவசரமாக நைட்டி ஜிப்பை ஏற்றிக்கொண்டே ஜக்கை கையிலெடுத்துக்கொண்டாள்.
நான் மாடியின் விளிம்பில் வந்து நின்றுகொண்டேன். அவள் இன்னமும் மாடிப்படியருகே தான் இருந்தாள். பின்னால் சித்தி வந்தாள். ஹாட் பேக்கில் சப்பாத்திகளுடன். அன்றைய நாளுக்கு அவ்ளொதான் நடந்தது. ஆனால் அதுவே அன்றைக்கு போதுமானதாக இருந்தது. அவள் எதிர்த்தாலும் கத்தவில்லை. சித்தியிடம் ஏதும் சொல்லவில்லை. அன்றைக்கு சாப்பிட்டுவிட்டு படுத்துவிட்டோம்.
அப்போது சென்னையில் ஒரு நாளுக்கு இரண்டு மணி நேரம் மின் சாரம் தடை செய்யும் வழக்கம் இருந்தது. அது சரியாக 7 மணிக்கு துவங்கும். அதை நான் குறித்து சரியாக ப்ளான் செய்யலாமென்றிருந்தேன்.
சரியாக ஏழு மணி ஆகும்போது கரண்ட் போய்விடுகையில் புழுக்கத்திற்கு எல்லோரும் மாடிக்கு செல்வார்கள். வீட்டை பூட்டும் பொறுப்பை நான் வைத்துக்கொண்டேன். அதனால் கடைசியாக வருவது நாந்தான். முதல் நாள தண்ணீர் ஜக் எடுத்துச்செல்வதை கவனித்துவிட்டு.
அடுத்த நாள் ஜக்கை மறைத்து வைத்தேன். க்ரண்டு போனவுடன் சித்தி உள்பட எல்லோரும் மாடிக்கு போக. “ஷர்மி. ஜக் எடுத்துட்டு போ’ என்றேன் சத்தமாக. ஷர்மி பாதி மாடிப்படி ஏறிவிட்டு. என் குரல் கேட்டு ‘ஆங்க். சரி’ என்றுவிட்டு மீண்டும் கீழே வந்தாள்.
அடுத்து என்ன நடந்தது என்று அடுத்த பாகத்தில் உங்களின் தொடர் ஆதரவுடன் எழுதுகிறேன்.
உங்கள் ஆதரவை எனக்கு மின்னஞ்சல் அனுப்புங்கள்.