Tamil Kamakathikal – காமத்தில் திளைக்கும் மனம் – பகுதி – 1

View all stories in series

Tamil Kamakathaikal – இன்று காலை என்னுடைய மாமனார் அப்படி கேட்டது பற்றியே எனது மனம் யோசித்துக்கொண்டிருந்தது. அவர் அத்தனை மிருதுவான குரலில் அவருக்கான ஆசையாக கேட்டாலும், அது இத்தனை விவகாரமானதாக இருக்குமென நான் நினைத்துப்பார்க்கவில்லை. கேட்டுவிட்டு, இன்று இரவு 8 மணி வரை அவளை யோசிக்கச்சொல்லியும், எந்த பதிலானாலும் பரவாயில்லை என்றும் சொல்லிவிட்டு வெளியில் போயிருக்கிறார். அவர் வருவதற்குள் இரண்டில் ஒன்று, ஆம் அல்லது இல்லை என சொல்ல நான் முடிவு பண்ணவேண்டும்.

என்னைப்பற்றி. நான் ரதிதேவி. பள்ளிக்கூடத்தில் ஆசிரியையாக பணிபுரிகிறேன். வயது 38. திருமணமாகி 12 ஆண்டுகள் கடந்து விட்டன. அன்பான கணவர் முகிலன், ஓவியக்கல்லூரியில் பேராசிரியர். இரண்டு பெண்பிள்ளைகள், ஏழாம் வகுப்பு மற்றும் நான்காம் வகுப்பு, பக்கத்திலிருக்கும் ஒரு தனியார் பள்ளிக்கூடத்தில். கணவர் ஓவியர் என்பதால், வீட்டில் எங்கும் அவரின் கைவண்ணத்தில் ஓவியங்கள் மாட்டப்பட்டு பார்ப்பவர் கண்களுக்கு விருந்தளிக்கும்.

மகள்கள் இருவரும், தினமும் மாலை 5 முதல் 8 வரை பக்கத்து வீட்டு அவர்களின் தோழி வீட்டில் விளையாட்டு, படிப்பு என்று இருந்துவிட்டு வருவார்கள்.

இந்த 12 ஆண்டுகள், இல்லற வாழ்க்கையில் ஒரு நாளும் என்னை முகிலன் ஏமாற்றியது கிடையாது. அத்தனை ரசிப்புத்தன்மையோடு அவர் ஒவ்வொரு இரவையும் இன்பமாக்கித்தருவார். வீட்டிலும் சேலை கட்டியே இரு… அதுதான் உனக்கு அழகு என்பார். பள்ளிக்கூடம் முடிந்து வந்தாலும் சேலையை மாற்றி வேறு ஒரு மெல்லிய சேலையையே அணிவதுதான் இப்போதும் வழக்கம். அந்த மெல்லிய சேலையில் உடல் பாகங்கள் ஆங்காங்கே வெளியில் தெரிவது, முகிலன் இப்போதும் ரசிக்கும் விஷயங்களில் ஒன்று.

36” அளவுள்ள எனது முலைகள், அந்த மெல்லிய சேலையினூடே பிரா அணியாத ஜாக்கெட்டிலிருந்து பிதுங்கி தெரிவதும், லேசான உப்பிய வயிற்றின் அடிப்பகுதியில் தெரியும் தொப்புளும் பார்க்கும் ஆண்களுக்கு கண்டிப்பாக என்னை ஒருமுறையேனும் அனுபவிக்கத்தோன்றும் என முகிலன் சொல்லாத நாளில்லை. சொல்லும்போதெல்லாம் எனக்குள் ஒருவித குறுகுறுப்பு எனது அடிவயிற்றைத்தாண்டி ஜட்டி அணியாத புண்டைமேட்டில் தோன்றினாலும், இப்படியெல்லாம் பொண்டாட்டிகிட்ட பேசறீங்களே என்று செல்லச்சண்டை போடுவது வாடிக்கை. ஆனால், அதற்குமேல் மற்றொரு ஆணோடு இணைத்து என்னை
நான் நினைத்ததே கிடையாது.

எனது மாமனார், இதற்கு முன் அவ்வப்போது எங்கள் வீட்டிற்கு வந்து போய்க்கொண்டிருந்தாலும், இப்போது நிரந்தரமாக எங்களுடனே தங்க வந்துவிட்டார். எனது மாமியாரோடு ஊரில் வாழ்ந்து வந்தவர், அவர் இறந்ததும் அங்கிருக்க முடியாமல் மாமியாரின் நினைவுகளில் வித்துக்கொண்டிருப்பது எங்களுக்கு தெரிந்ததும், நானும் முகிலனும் கட்டயாப்படுத்திய பிறகே, இப்போது 2 மாதங்களாக எங்களுடன் இருக்கிறார். எந்த தொந்தரவும் குடுக்காமல், பிள்ளைகளுடன் விளையாடி, வெளியில் நடைப்பயிற்சி என்று பொழுதை போக்கிக்கொண்டிருக்கிறார்.

அவர், இன்று அப்படி என்னைக்கேட்டதும் நான் ஆடித்தான் போய்விட்டேன். இன்று காலை…

“மாமா… இந்தாங்க காபி…”, என்று சொல்லி நான் திரும்பியதும்…

“ஒரு நிமிஷம்மா… கொஞ்சம் பேசணும் உன்கிட்ட…” என்று உட்கார்ந்திருந்தவர் எழுந்து நின்றார்.

சமையலறைக்குள் போகப்போனவள் திரும்பி நின்று, “என்ன மாமா… சொல்லுங்க…”

எனது கண்களைப்பார்க்காமல் கீழே தரையைப்பார்த்து… “அது வந்து.. உன்கிட்ட.. அதை எப்படி…”

“என்கிட்ட என்ன மாமா தயக்கம்? சொல்லுங்க..”, அவரைப்பார்த்து கேட்க…

“அது… நேத்து நைட் உங்க பெட்ரூம் கதவு மூடாம இருந்தது…”, தரையைப்பார்த்துக்கொண்டே சொல்லிக்கொண்டிருக்க…

அவர் சொன்னதும்தான் உரைத்தது எனக்கு, நேற்றிரவு கதவை மூட மறந்தது. என்னை நானே திட்டிக்கொண்டு… “அது.. மறந்து அப்படியே தூங்கியிருப்பேன் மாமா…”

இன்னமும் தரையை பார்த்துக்கொண்டே, “இல்லம்மா… நீ தூங்கல… திறந்திருந்த கதவு வழியே நான் என்னை அறியாம பாத்துட்டேன்…”